Bogowie udali się na naradę .

Pan Nieba zwrócił się do swej żony , Ziemi , aby ta użyczyła mu siebie.
Bogini równie samotna,  jak On,  Bóg , nie chcąc utracić nic z własnej wieczności, oddała mu siebie i tak wspólnie, z jej ciała i jego światła, ulepili nowego człowieka.

Kiedy stworzenie było gotowe , spojrzeli na nie z podziwem, rozumiejąc jaki cud uczynili.

Nowa istota była równie piękna jak Oni sami.
W prochach czarnej ziemi , narodziło się światło mocy !  Ojciec Pan Nieba , rzekł do swej małżonki ;
~ Nikt dotąd, z takim zachwytem nie podziwiał stworzonego przez nas świata – jestem rad i zadowolony !  

~ święta racja , taki cud , mógł narodzić się tylko z nas dwojga ! … odrzekła Bogini
~ Uczyńmy, coś jeszcze , podarujmy człowiekowi naszą duszę , a wraz z nią wolną wolę ! 

~ Tak , To dobre rozwiązanie

~ dusza jest mu istotnie niezbędna ?

~ lecz czy ona wystarczy stworzeniu z gliny , aby ocalił nasze światło od zapomnienia ?

Pomiędzy bogami zapanowała chwila namysłu …

~ podarujmy mu Wiarę , ta jest trwalsza od skał , niezawodna , wszystko przetrzyma, niech z idzie wraz nim .

~ a może Nadzieja i ta zechce pójść ?

~ Jest równie mocna i niezawodna jak jej siostra Wiara , niech idą wspólnie !

~ A Co z Rozsądkiem ?

~ Ma go światło , wraz z miłością … niech mu dobrze służą !

~ Bez obaw !

~ z Naszą duszą , mocną wiarą , nic złego spotkać go nie może ! …, a gdy glina skruszeje , światło pozostanie wolne.

~ czy do nas powróci !?

~ Z wiarą , nadzieją i wolą , powróci na pewno !

 

I tak do serca Wieczności powróciła miłość , a wraz z nią życie wieczne.

Ciemność , bo ta jest czasem ziemi potrzebna, strzeże pilnie boskiego światła.